Beeldcolumn #25 Nynke Kuipers

In de rubriek Beeldcolumn laten afwisselende illustratoren hun favoriete werk van eigen hand zien. Ze leggen uit waarom het werk veel voor hen betekent. Deze keer is Nynke Kuipers aan het woord.

Ik val meteen met de deur in huis en deel de eerste pagina uit mijn graphic novel Stilte na de oorlog. Op de afbeelding zie je het geboortehuis van mijn opa en het kerkje waar hij zesennegentig jaar later werd begraven. De tekening onthult ook wat onzichtbaar is: de wortels van een boom onder de grond, een mol die een gangenstelsel graaft, de heipalen waarop het kerkje rust en de skeletten onder het kerkhof.

Bij het maken van Stilte na de oorlog ben ik begonnen met de illustraties, daarna heb ik de tekst erbij geschreven. Dit komt omdat ik eerst de tekeningen voor me zie. Ze doemen op vanuit mijn onderbewuste, het zijn beelden die ontstaan op momenten dat ik er niet naar zoek, als ik een wandeling maak of onder de douche sta. Maar het zijn ook vluchtige beelden, een soort zeepbellen die ik vanuit mijn ooghoeken zie opstijgen en moet zien te vangen voordat ze uitéénspatten.

Als een tekening gevoelsmatig klopt, volgt de tekst om de losse beelden aan elkaar te rijgen en het verhaal begrijpelijk te maken. De tekst komt er als een ‘bewust’ laagje overheen en communiceert op een ander manier met de buitenwereld. Het is belangrijk te weten hoe je zelf ‘het beste werkt’ en daarop te vertrouwen. Mijn werkwijze is misschien niet de snelste manier, want omwille van het verhaal sneuvelen er ook veel tekeningen, maar het is voor mij de enige manier. Ik zie het als een reis, je weet waar je heen wilt, maar niet wat er allemaal op je pad komt.