[expositie] De kleine, grootse beeldjes van Bolhuis

De kleine, grootse beeldjes van Bolhuis

17 augustus 2021 door Eva Zandkuijl

In een tijd waarin ons leven zich voor een groot gedeelte op schermen afspeelt zijn steeds meer illustratoren op zoek naar tactiliteit. In deze serie gaan we op zoek naar de diepere lagen die het gebruik van tastbare technieken toe kan voegen aan illustratief werk. Deze keer: De kleine, grootse beeldjes van Frode Bolhuis.

Wie denkt aan klassiek beeldhouwen denkt al snel aan grote brokken marmer. Aan Michelango’s David. Aan (zogenaamde) helden op een sokkel. De beelden van kunstenaar Frode Bolhuis hebben echter geen voetstuk nodig om een verhaal over te brengen. Zijn menselijke figuurtjes van klei zijn vaak nog geen dertig centimeter groot. Achter hun kleine gelaat lijkt desondanks een hele wereld schuil te gaan.

Een hybride beeldhouwer

Voordat Bolhuis in 2002 de Minerva Academie afrondde, werd hij aan de Oswald Academy in Engeland opgeleid tot beeldhouwer. Zijn klassieke, technische achtergrond en zijn voorkeur voor tastbare objecten is duidelijk zichtbaar in zijn werk. ‘Ik ben gek van materiaal’, zegt hij tegen galerie Bart. Zijn studio ligt vol met klei, papier, stof, tape en meer. ‘Aan meerdere dingen tegelijk werken is mijn manier van dingen bedenken’. De opbrengst is hybride. Aan het platte vlak voegt hij 3D-elementen toe. Daartegenover zijn de sculpturen die hij maakt opvallend illustratief. Zijn meest recente beelden maakte hij van polymeerklei, een soepel materiaal, dat bewerkbaar blijft tot het moment dat je het (op lage temperatuur) afbakt. Beschikbaar in allerlei kleuren is het mogelijk de klei als verf tot de juiste kleur te mengen.

‘Magic’

In Bolhuis’ laatste expositie, Magic bij Galerie Bart in Nijmegen, waren het de kleuren die de rode draad in zijn werk vormden. Fel en in pastel werden ze vertegenwoordigd. Kijkend naar de beelden voelt het kleurgebruik intuïtief. Hoewel de sculpturen van Bolhuis onbetwistbaar menselijk zijn houdt hij zicht niet aan de regels. Soms is een lichaam blauw, dan weer geel of roze. Een van de figuren draagt zijn eigen hoofd in zijn handen, een ander wordt omsloten door een vogelkooi. Het geeft de sculpturen iets dromerigs. Alsof de karakters uit je favoriete kinderboek het papier hebben verlaten. Alsof ze niet alleen volwassen, maar ook tastbaar geworden zijn.

De veelal rechtopstaande figuren van Bolhuis doen je realiseren hoe zeer de menselijke lichaamshouding bijdraagt aan uitstraling. Zelfs minimale verschillen in pose geven al zijn sculpturen een eigen karakter. Hoe de een iets door zijn linkerknie zakt. De ander haar rug recht. Een volgende zijn hoofd iets gebogen heeft. De figuren zijn verstild, maar ook levendig. Realistisch en fantasievol. Kwetsbaar en stevig. Ondanks hun kleine formaat zijn de figuren verbazingwekkend precies. Zelfs de gezichtjes, sommigen slechts net iets groter dan een duimafdruk, zijn sprekend en eigen. Elk van hen lijkt een narratief en geschiedenis in zich te dragen. Bolhuis illustreert met zijn handen. Het is aan de toeschouwer zich in zijn karakters te verplaatsen, en hun verhalen in te vullen.