Home, a sense of belonging is een expositie gewijd aan animatie en illustratie. Met de kunstenaars Loreta Isac, Daan Botlek, Jasmijn Visser, Loulou João, Min Liu, Jasper Rietman, Bouba Dola, Ces Davolio, Adrien M & Clair B en filmmaker Douwe Dijkstra.

Green screen zichtbaar, cursorpijltjes in beeld, viltstiften – filmmaker en animator Douwe Dijkstra maakt geen geheimen van zijn maakproces. In zijn korte films laat hij precies zien wat hij doet, vaak met een komisch en surrealistisch effect.  

Het dient een doel, natuurlijk: in zijn speelse animaties bevraagt hij relevante maatschappelijke thema’s. Wat is echt en wat is niet echt? 

Voor de tentoonstelling Sense of Belonging heeft hij nieuw werk gemaakt. Voor het eerst werkt Douwe met een analoge camera: “Je kan dus niets nabewerken en je moet wel werken met materiaal wat je hebt gefilmd. Er kan zo veel fout gaan en je kan natuurlijk niet opnieuw een filmpje maken. In die zin is het medium onverbiddelijk. En uiteindelijk maakt het ook niet uit water eruit komt, je houdt er direct van. Het was een verfrissende oefening.”

Douwe heeft zes portretten van verschillende mensen uit zijn buurt vastgelegd. Uitgangspunt is de relatie tussen hand en object vast te leggen met alleen beelden. De verhalen kan je als kijker er zelf bij bedenken. 

Zo heeft hij diverse portretten gefilmd voor ‘Handen Thuis’, een mix van directe buren, maar ook mensen die hij nier eerder kende en via vrienden heeft ontmoet. Zo kwam hij in een tienerkamer terecht met posters aan de muur, bij mensen met veel kunst thuis, mensen die zelf maken, een Syrisch persoon, die juist alles heeft achter moeten laten en geen objecten had, maar op zijn mobiel religieuze objecten liet zien. 

En dat is het thema waar Jasper Rietman op voortborduurt in zijn werk Exodus. Zijn animatie laat een oorlogsgebied zien. In deze lineaire animatie volg je een stroom vluchtelingen op weg en op zoek naar een betere toekomst. 

Jasper is een illustrator, gespecialiseerd in met de handgemaakte, met de hand ingekleurde illustraties. Hij werkt voornamelijk met acrylmarkers en fineliners op papier. In 2018 maakte Jasper een kijkboek op de grens van illustratie en stripboek. Met Submarine overlegden ze om er een interactieve versie van te maken. “Het is voor het eerst dat ik in een team werkte met animatoren, geluidstechnicus. We onderzochten wat we met animatie en muziek konden doen. Als je mensen toelaat krijg je een veel mooier eindresultaat.”

De animatie lijkt simpel in opzet, het is een lange strook waar je doorheen kan scrollen, je kan inzoomen, uitzoomen, sneller en langzamer er doorheen gaan. Wanneer je inzoomt, komen de beelden meer tot leven met geluiden van de straat.

In het derde gesprek met Loulou João een Afro-Belgische beeldende kunstenaar vertelt ze over het campagne beeld wat ze voor de tentoonstelling maakte. Ze beeldt een safe space uit, een fort van matrassen, een kasteel van kussens, waar je helemaal jezelf kan zijn, zonder last te hebben van de buitenwereld. Als je goed kijkt, zijn het allemaal kamers, waar Loulou zichzelf heeft geportreteerd; “alles wat ik graag doe heeft een plekje gekregen: rolschaatsen, breien, lezen film kijken, keramiek.”  Loulou begint haar werk altijd eerst in illustratievorm, schetsen en een storyboard te maken en vertaalt deze naar animatie. Ze kreeg steeds meer opdrachten en leerde zichzelf het gebruik van de 3D-software Blender aan. 

Ze werkt rond thema’s zoals mentale gezondheid, trouw blijven aan jezelf en identiteit. Dit doet ze allemaal door een eigen hyperrealiteit te creëren van ultra roze omgevingen. “Met mijn werk speel ik met diverse maatschappelijke thema’s als liefde, self love, maar ook de commercialisering ervan door dating apps.Misschien is er altijd wel iemand beter die bij je past, nu er zoveel keuze is.” 

Naast de animaties maakt Loulou ook keramiek, een totaal ander materiaal, maar toch geven deze objecten eenzelfde zacht, aanraakbaar gevoel. Zo vertelt ze het verhaal van de keramieken handen met gelnagels. Er hangt een bepaald waardeoordeel als de Afro-Europese diaspora gelnagels gebruikt, dat ze dom en oppervlakkig zijn. Met haar creaties wil ze juist een ander licht werpen op het narratief van vrouwen uit de Afrikaanse diaspora en zo bepaalde thema’s meer bespreekbaar te maken.